Français

Le français est une langue romane parlée principalement en France, dont elle est originaire (la « langue d'oïl »), ainsi qu'au Canada (principalement au Québec, dans le nord du Nouveau-Brunswick et dans l'est et le nord-est de l'Ontario, et aussi au Manitoba, en Saskatchewan, en Alberta, et en Colombie-Britannique), en Belgique (en Région wallonne et en Région de Bruxelles-Capitale) et en Suisse (en Romandie). Le français est parlé comme deuxième ou troisième langue dans d'autres régions du monde, au total dans 51 pays du monde ayant pour la plupart fait partie des anciens empires coloniaux français et belge.
La langue française est un attribut de souveraineté en France : c'est la langue de la République française (article 2 de la Constitution de 1958). Elle est également le principal véhicule de la pensée et de la culture française dans le monde.
Parlée comme langue maternelle, en 2008, par environ 181 millions de personnes (soit environ 2.7% de la population mondiale) selon les estimations officielles d'Ethnologue et d'Encarta (Liste des langues par nombre total de locuteurs), elle est la 8e langue maternelle la plus parlée du monde. Elle est une des trois langues internationales à être présentes et enseignées sur les cinq continents, une des six langues officielles et une des deux langues de travail (avec l'anglais) de l'Organisation des Nations unies, et langue officielle ou de travail de plusieurs organisations internationales ou régionales, dont l'Union européenne. Après avoir été la langue de l'Ancien Régime, des tsars de Russie en passant par les princes de l'Allemagne, jusqu'aux rois d'Espagne, elle demeure une importante langue de la diplomatie internationale aux côtés de l'anglais et de l'espagnol. Mais l'influence du français dans les domaines économiques et scientifiques internationaux est menacée par la place prise par l'anglais.
La langue française a cette particularité que son développement et sa codification ont été en partie l'œuvre de groupes intellectuels, comme la Pléiade, ou d'institutions, comme l'Académie française. C'est une langue dite « académique ». Toutefois, l'usage garde ses droits et nombreux sont ceux qui malaxèrent cette langue vivante, au premier rang desquels Molière : on parle d'ailleurs de la « langue de Molière ».

Parfum

Le parfum est une composition harmonieuse créée à partir de différentes essences. Le mot parfum est aussi souvent employé au sens large pour désigner une odeur. Le parfum désigne aussi une concentration olfactive particulière, la concentration olfactive la plus intense, proposée par les marques de parfums (Guerlain, Chanel, Estée Lauder…) : on dit aussi extrait. Par abus de langage, parfum est aussi utilisé aujourd’hui pour désigner une eau de toilette, une eau de parfum ou une eau de Cologne. La personne qui crée un parfum est appelé nez.

Perfume is a mixture of fragrant essential oils and aroma compounds, fixatives, and solvents used to give the human body, animals, objects, and living spaces a pleasant smell.

น้ำหอม (Perfume) คือ สารละลายหอมระเหยทำจากน้ำมันกับแอลกอฮอล์ มีกลิ่นที่สกัดมาจากดอกไม้ในธรรมชาติหรือกลิ่นที่สังเคราะห์ขึ้นมาผสมอยู่ ใช้ทาหรือพ่นตามเสื้อผ้าหรือร่างกาย น้ำหอมจะระเหยออกมาพร้อมกับส่งกลิ่นหอมชวนดมออกมาด้วย มีหลายกลิ่น บางกลิ่นเกิดจากการนำกลิ่นดอกไม้หลายชนิดมาผสมกัน มีการผลิตบรรจุขวดขายหลายยี่ห้อ อาทิเช่น CK , DKNY , LACOSTE , Ralph Lauren ฯลฯ

Nicolas Sarkozy

Nicolas Sarkozy [nikɔla saʁkɔzi] (Sarkozy.ogg écouter), né le 28 janvier 1955 à Paris (17e arrondissement), est un homme d'État français, président de la République française depuis le 16 mai 2007.
Il a précédemment occupé les fonctions de maire de Neuilly-sur-Seine, de président du Conseil général des Hauts-de-Seine, de député, de ministre du Budget, de ministre de l'Intérieur et de ministre de l'Économie et des Finances.

Biographie
Nicolas Sarkozy, de son nom complet Nicolas, Paul, Stéphane Sarközy de Nagy-Bocsa[1], est le fils d'Andrée Mallah et de Paul Sarközy de Nagy-Bocsa[2].
Son père, Paul Sarkozy est né à Budapest le 5 mai 1928, dans une famille de la petite noblesse hongroise anoblie le 10 septembre 1628 par l'Empereur Ferdinand II, roi de Bohême et de Hongrie[3]. Son ancêtre, un paysan qui s'est battu contre les Turcs, n'a pas reçu de réel titre de noblesse mais le droit de faire suivre son nom[4] par celui de son village d'origine et l'usage d'un blason[5]. La famille possédait des terres et un petit château dans le village d'Alattyán (près de Szolnok), à 92 km à l'est de Budapest. Le père et le grand-père de Pál Sárközy avaient des fonctions électives à la mairie de Szolnok (dont celle d'adjoint au maire pour le grand-père). À l'arrivée de l'Armée rouge en 1944, la famille est expropriée et s'exile. Après de nombreuses péripéties à travers l'Autriche et l'Allemagne, Pál Sárközy rencontre un recruteur de la Légion étrangère à Baden-Baden. Il s'engage pour cinq ans et fait ses classes en Algérie à Sidi-Bel-Abbès. Il est cependant déclaré inapte au départ pour l'Indochine, puis démobilisé à Marseille en 1948. Il francise alors son nom en Paul Sarközy de Nagy-Bocsa. Devenu publicitaire, il rencontre en 1949 Andrée Mallah, alors étudiante en droit, qu'il épouse. Cette dernière est la fille de Bénédict Mallah, chirurgien du 17e arrondissement de Paris, issu d'une famille de Juifs séfarades chassée d'Espagne puis installée à Salonique à partir du XVIIe siècle[6], marié à Adèle Bouvier, infirmière catholique née à Lyon en 1891, issue d'une famille savoyarde devenue française en 1860.
Nicolas Sarkozy naît le 28 janvier 1955 dans le 17e arrondissement de Paris. Il a deux frères : Guillaume, né en 1951, futur chef d'entreprise dans le textile (vice-président du MEDEF entre 2000 et 2006) et François, né en 1957, qui devient pédiatre puis chercheur en biologie. Lorsque Paul Sarkozy quitte le domicile conjugal en 1959 et divorce, sa femme reprend ses études pour élever ses enfants. Elle devient avocate au barreau de Nanterre ; elle plaide dans l'affaire Villarceaux. Paul Sarkozy se remarie trois fois. De son deuxième mariage, il a deux autres enfants : Caroline et Pierre-Olivier, banquier à New York.

นิโกลาส์ ซาร์โกซี
นิโกลาส์ ซาร์โกซี (Nicolas Sarkozy) ฟังเสียง [nikɔla saʁkɔzi] (28 มกราคม พ.ศ. 2498 — ) ประธานาธิบดีแห่งสาธารณรัฐฝรั่งเศสและผู้ปกครองร่วมแห่งอันดอร์ราคนปัจจุบัน อดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทย กระทรวงเศรษฐกิจ การคลังและอุตสาหกรรม กระทรวงงบประมาณและนายกเทศมนตรีเนยยี-ซูร์-แซน
เขาเป็นที่รู้จักดีจากทัศนคติในด้านกฎหมายและคำสั่งของเขา[1] รวมถึงความต้องการให้เศรษฐกิจของประเทศฝรั่งเศสกลับคืนสู่สภาพเดิม[2] ในด้านความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ เขาได้สร้างความสัมพันธ์อย่างแนบแน่นกับสหรัฐอเมริกาและยังได้กระชับความสัมพันธ์ฉันมิตรกับประเทศอื่นๆ อีกด้วย[3] ชื่อเล่นที่ผู้สนับสนุนและไม่สนับสนุนต่างเรียกแทนตัวเขาคือ "ซาร์โก" (Sarko)
ชีวิตส่วนตัว
นิโกลาส์ ซาร์โกซี เป็นลูกชายของปาล ซาร์โกซี เดอ นากี-โบคซา (Pál Sárközy de Nagy-Bócsa) ชาวฮังการีที่อพยพมาและอองเดร มัลละห์ (Andrée Mallah) หญิงชาวฝรั่งเศสนิกายคาทอลิก เชื้อสายกรีก-เซพาร์ดิกยิว[4][5] ตาของเขาเป็นชาวกรีกชื่อว่า เบนิโก มัลละห์ (เดิม อารอน มัลละห์) ซึ่งเป็นอายุรแพทย์จากเทสซาโลนิกิ เบนิโกได้อพยพมายังประเทศฝรั่งเศสเพื่อที่จะมาเป็นแพทย์ เขาเป็นลูกชายของมอร์เดไค มัลละห์ (Mordechai Mallah)
ซาร์โกซี เดอ นากี-โบคซา (Sárközy de Nagy-Bócsa) หรือ นากีโบคไซ ซาร์โกซี (Nagybócsai Sárközy)
ปาล ซาร์โกซี (เกิด พ.ศ. 2471) ณ กรุงบูดาเปสต์ในครอบครัวธรรมดาในประเทศฮังการี ครอบครัวเขาได้ครอบครองที่ดินและปราสาทเล็กๆ ในหมู่บ้านอลัตยัน (Alattyán) ใกล้ๆ เมืองโซลนก (Szolnok) ห่างจากบูดาเปสต์ไปทางทิศตะวันออก 92 กิโลเมตร (57 ไมล์) พ่อและปู่ของปาล ซาร์โกซี ได้รับเลือกตั้งให้ดูแลเมืองโซลนก อย่างไรก็ตามครอบครัวซาร์โกซี เดอ นากี-โบคซา (นากี-โบคไซ ซาร์โกซี) นับถือศาสนาคริสต์นิกายโปรเตสแตนต์ แต่ว่าแม่ (Katalin Tóth de Csáford) และย่าของปาล ซาร์โกซีย์ นั้นนับถือศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิกและยังนิยมลัทธิอภิชนาธิปไตยอีกด้วย
ขณะที่กองทัพแดงบุกฮังการีในปี พ.ศ. 2488 ครอบครัวซาร์โกซีได้หนีไปอยู่ที่ประเทศเยอรมนี[6] พวกเขาได้กลับไปอีกทีในปี พ.ศ. 2489 แต่ที่ดินของพวกเขาก็ได้โดนยึดหมดแล้ว พ่อของปาล ซาร์โกซีได้เสียชีวิตลงในเวลาต่อมา ส่วนแม่ของเขาเกรงว่าปาล ซาร์โกซีจะถูกเกณฑ์ไปร่วมกองทัพประชาชนฮังการีหรือส่งไปไซบีเรีย จึงโน้มน้าวให้เขาออกจากประเทศและสัญญาว่าจะตามเขาไปแล้วค่อยพบกันที่กรุงปารีส ปาลได้ออกจากประเทศฮังการี ไปยังประเทศออสเตรียและต่อมาประเทศเยอรมนี ในขณะที่แม่ของเขาได้รายงานต่อเจ้าหน้าที่ว่าเขาได้จมน้ำที่ทะเลสาบบาลาตอน ในที่สุดปาล ซาร์โกซีได้ถึงเมืองบาเดน-บาเดน ประเทศเยอรมนี ซึ่งอยู่ติดกับชายแดนประเทศฝรั่งเศส และยังเป็นสถานที่ตั้งของกองบัญชาการทหารฝรั่งเศสในประเทศเยอรมนีอีกด้วย และที่นั่นเองเขาได้เข้าสมัครเป็นส่วนหนึ่งของกองทหารต่างประเทศฝรั่งเศส (Légion étrangère) เขาสมัครเข้าเป็นทหารเป็นเวลา 5 ปี และถูกส่งไปฝึกที่เมืองซิดี เบล อับแบส (Sidi Bel Abbès) ในประเทศแอลจีเรียฝรั่งเศส เพราะเป็นกองบัญชาการกองทหารต่างประเทศฝรั่งเศส ต่อมาเขาจะต้องไปประจำการที่อินโดจีนฝรั่งเศสเมื่อจบการฝึก แต่แพทย์ผู้ซึ่งตรวจสุขภาพของปาลก่อนออกเดินทางนั้นเป็นชาวฮังการีด้วย ด้วยความสงสารและเห็นอกเห็นใจ แพทย์คนนั้นจึงช่วยเหลือปาลไม่ให้ไปประจำการยังอินโดจีนฝรั่งเศส ซึ่งอาจจะตกอยู่ในเงื้อมมือของพวกเวียดมินห์ก็เป็นได้ เขากลับไปใช้ชีวิตเป็นพลเรือนในเมืองมาร์เซย์ปี พ.ศ. 2491 อย่างไรก็ตามเขาได้ขอสัญชาติฝรั่งเศสในคริสต์ทศวรรษ 1970 เท่านั้น (หลังจากนั้นเขาได้กลายเป็นคนไร้สัญชาติ) แม้กระนั้นเขาก็ได้เปลี่ยนชื่อเป็นภาษาฮังการีเป็นภาษาฝรั่งเศสกลายเป็น ปอล ซาร์โกซี เดอ นากี-โบคซา (Paul Sarközy de Nagy-Bocsa) เขาได้พบกับอองเดร มัลละห์ แม่ของนิโกลาส์ ซาร์โกซี (เป็นที่รู้จักในนาม "ดาดู"[7]) ในปี พ.ศ. 2492
มัลละห์ (Mallah)
อองเดร มัลละห์ นักเรียนกฎหมาย ลูกสาวของเบเนดิกต์ มัลละห์ เศรษฐีผู้เชี่ยวชาญการแพทย์สาขาโรคระบบการขับถ่ายปัสสาวะและโรคติดต่อทางเพศ และมีชื่อเสียงโด่งดังมาเป็นเวลานานในหมู่ชนชั้นกลางในเขตที่ 17 กรุงปารีส]] เบเนดิกต์ มัลละห์ หรือเดิมชื่อ อารอน มัลละห์ (ชื่อเล่น เบนิโก) เกิดเมื่อปีพ.ศ. 2433 ในชุมชนเซพาร์ดิกยิวของเมืองซาโลนิกา (เทสซาโลนิกิ) จักรวรรดิออตโตมัน ซึ่งในขณะนั้นประชากรส่วนมากเป็นชาวยิว ตามการศึกษาลำดับเครือญาติของชาวยิวนั้น บรรพบุรุษของครอบครัวมัลละห์แห่งซาโลนิกานั้นมาจากประเทศสเปน ซึ่งได้อพยพออกจากสเปนตั้งแต่พ.ศ. 2035 เนื่องจากกษัตริย์คาทอลิกได้ขับไล่ชาวยิวให้ออกจากประเทศ ต่อมาได้ตั้งรกรากที่เมืองโปรวองซ์ ทางตอนใต้ของประเทศฝรั่งเศส ประมาณ 100 ปีหลังจากนั้นได้อพยพมาอยู่ที่ซาโลนิกา เบนิโก มัลละห์เป็นลูกชายเจ้าของร้ายขายเพชรพลอย ได้ออกจากซาโลนิกากับแม่ของเขาในปี พ.ศ. 2447 เมื่อเขาอายุได้เพียง 14 ปี และได้เข้าเรียนที่โรงเรียนลากานาล (Lycée Lakanal) โรงเรียนประจำที่มีชื่อเสียงในเมืองสโกซ์ (Sceaux) ในชนบททางใต้ของกรุงปารีส เขาเข้าเรียนแพทยศาสตร์หลังจากจบปริญญาตรีและตัดสินใจอาศัยอยู่ที่ประเทศฝรั่งเศสและเป็นพลเมืองฝรั่งเศสในต่อมา เขาเป็นแพทย์ในกองทัพฝรั่งเศสในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 1 ซึ่งเป็นเหตุให้เขาเจอกับหญิงม่ายจากสงครามคืออแดล บูวิเยร์ (พ.ศ. 2434 - พ.ศ. 2499) ซึ่งมาจากครอบครัวชนชั้นกลางในลียง ผู้ซึ่งเขาได้แต่งงานในปีพ.ศ. 2460 อแดล บูวิเยร์ ยายของนิโกลาส์ ซาร์โกซีนับถือศาสนาคริสต์ นิกายโรมันคาทอลิกเหมือนกับชาวฝรั่งเศสทั่วไป ส่วนเบนิโก มัลละห์นั้นไม่เป็นที่กล่าวถึงว่านับถือศาสนาใด แต่ได้เปลี่ยนมานับถือนิกายโรมันคาทอลิกเมื่อได้แต่งงานกับอแดล บูวิเยร์ เนื่องจากพ่อแม่ของอแดลขอร้องและให้เขาเปลี่ยนชื่อเป็น "เบเนดิกต์" อย่างไรก็ตามเขาและครอบครัวก็ต้องหนีออกจากปารีสและไปลี้ภัยในจังหวัดกอร์แรซช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 เพื่อหลบหลีกการถูกจับและควบคุมตัวส่งไปยังเยอรมนี ในระหว่างการล้างชาติพันธุ์โดยนาซี ตระกูลมัลละห์ที่อาศัยอยู่ในซาโลนิกาหรืออพยพมายังประเทศฝรั่งเศสนั้นได้ถูกเนรเทศไปยังค่ายกักกัน ซึ่งเป็นที่ทราบภายหลังว่า มีสมาชิกตระกูลมัลละห์เสียชีวิตโดยพวกนาซีไปทั้งสิ้น 57 คน[8]
ปอล ซาร์โกซีและอองเดร มัลละห์ได้ตั้งถิ่นฐานในเขตที่ 17 กรุงปารีส และมีบุตรด้วยกัน 3 คน ได้แก่
กีโยม ซาร์โกซี (Guillaume Sarkozy) (พ.ศ. 2494 — ) ผู้ประกอบการอุตสาหกรรมทอผ้า
นิโกลาส์ ซาร์โกซี (Nicolas Sarkozy) (พ.ศ. 2498 — ) นักการเมืองและประธานาธิบดีแห่งสาธารณรัฐฝรั่งเศสคนปัจจุบัน
ฟรองซัวส์ ซาร์โกซี (François Sarkozy) (พ.ศ. 2500 — ) จบปริญญาโททางบริหารธุรกิจและผู้บริหารบริษัทที่ให้คำปรึกษาด้านสุขภาพ
ในปี พ.ศ. 2502 ปอล ซาร์โกซีได้หย่ากับอองเดร มัลละห์และไปแต่งงานอีก 2 ครั้งโดยมีลูกอีก 2 คนกับภรรยาคนที่ 2
โอลิวีเยร์ ซาร์โกซี พี่น้องร่วมบิดาของเขาได้ถูกเลือกให้เป็นหัวหน้าบริหารและจัดการร่วมในบริษัทคาร์ลีลเมื่อเดือนมีนาคม พ.ศ. 2551[9]

Guerre de Cent Ans

La guerre de Cent Ans couvre la période de 116 ans (1337 à 1453) pendant laquelle s’affrontent la France et l’Angleterre lors de nombreux conflits, entrecoupés de trêves plus ou moins longues.La guerre commence lorsque Édouard III d’Angleterre envoie un défi (déclaration de guerre) au roi de France Philippe VI de Valois. Le traité de paix définitif, signé le 29 août 1475 à Picquigny en Picardie, en marque officiellement la fin. Cependant, on retient plutôt l'année 1453, date à laquelle les Anglais sont totalement chassés de France (sauf Calais).
Le conflit a débouché sur la constitution de deux nations européennes indépendantes : la France et l’Angleterre qui, jusqu’alors, étaient imbriquées juridiquement et culturellement, et étaient en lutte pour le contrôle territorial de l’Ouest de la France. Pour le contrôle de ce territoire, les Plantagenêts (dynastie royale anglaise) et les Capétiens avaient déjà lutté près de 140 ans, entre 1159 et 1299[1]. Cette première période avait vu évoluer les deux royaumes d’une organisation féodale très morcelée à une structure d’État centralisé. Le problème posé par le duché de Guyenne n’ayant pas été résolu, (le roi d’Angleterre étant théoriquement vassal du roi de France en tant que duc d’Aquitaine) à la fin du dernier conflit, mais aussi leurs intrigues pour prendre le contrôle de la Bretagne et des Flandres sont à l’origine du déclenchement des hostilités. Cependant, la cause profonde du conflit est la crise démographique puis économique et sociale que traverse le monde médiéval occidental depuis le début du XIVe siècle.

Forces en présence

Le royaume de France, irrigué par de grands bassins fluviaux et bénéficiant d'un climat favorable à une agriculture florissante est, avec ses 17 millions d’habitants[2], la première puissance démographique d’Europe. Sa société agricole est fondée sur un régime féodal et religieux très hiérarchisé. La capacité agricole permet de nourrir la population (il n'y a plus eu de famine depuis le XIIe siècle[3]) qui a besoin de la noblesse pour défendre les terres[4].
Le clergé joue un rôle social majeur dans cette organisation de la société. Les clercs, sachant lire et compter, gèrent les institutions ; les religieux font fonctionner les œuvres caritatives[5] et les écoles[6] ; par le biais des fêtes religieuses, le nombre des jours chômés atteint 140 par an[7].
De la même manière, la noblesse doit conjuguer richesse, pouvoir et bravoure sur le champ de bataille : vivant du labeur des paysans, le maître se doit de manifester sa bravoure et sa loyauté envers eux.[4]. L'Église a œuvré pour canaliser les chevaliers-brigands dès la fin du Xe siècle. À partir du concile de Charroux en 989, les hommes en armes sont priés de mettre leur puissance au service des pauvres et de l'Église et deviennent des milites Christi (soldats du Christ)[8]. Depuis le XIIIe siècle, le roi de France avait pu faire admettre l'idée que son pouvoir de droit divin lui permettait de créer des nobles[9]. La noblesse se différencie donc du reste de la population par son sens de l'honneur et doit faire montre d'esprit chevaleresque, protéger le peuple et rendre justice en préservant un certain confort matériel. Elle doit justifier sur le champ de bataille son statut social : l’adversaire doit être vaincu face à face dans un corps à corps héroïque. L’armée est donc structurée autour de la chevalerie la plus puissante d’Europe, cavalerie lourde combattant de front, au corps à corps[10]. Cette volonté de briller sur les champs de bataille est accrue par l’habitude de l’époque de faire des prisonniers et de monnayer leur libération contre rançon. La guerre devient donc très lucrative pour les bons combattants et les risques d’être tués sont donc amoindris pour les autres[11]. Depuis Philippe le Bel, le roi peut convoquer « le ban et l'arrière-ban », c'est-à-dire tous les hommes de 15 à 60 ans, de toute condition (chevaliers et paysans, jeunes et vieux, riches et pauvres). Vers 1340, Philippe VI peut compter sur 30 000 hommes d'armes ainsi que 30 000 hommes de pied. Numériquement, c'est inégalable, car l'entretien d'un tel nombre de combattants représente un coût extraordinairement élevé, mais c'est une armée hétéroclite et peu disciplinée[12].
Pour assoir leur pouvoir face à la grande noblesse et à la papauté, les Capétiens ont donné des gages au peuple : créations de villes franches avec octroi de chartes de franchises, création des états généraux[13]... L'équilibre social passe par l'acceptation par le peuple d'un pouvoir royal fort, qui l’émancipe de l’arbitraire féodal, et une administration de plus en plus centralisée qui lui assure un certain confort matériel.
À la veille de la guerre de Cent Ans, ce système se fragilise car à la suite de la croissance démographique qui a lieu depuis le Xe siècle, on assiste à une surpopulation des campagnes et à une demande d’autonomie des villes[14]. La taille des parcelles des paysans se réduit et les prix agricoles chutent : les ressources fiscales de la noblesse diminuent et il devient impératif de briller sur le champ de bataille pour renflouer ses finances.
En trois siècles, les rois capétiens ont réussi à consolider leur autorité et à agrandir leur territoire, aux dépens des Plantagenêts. Le prestige royal de la France est immense, et, au temps de Philippe IV le Bel, le réseau d’alliances françaises s’étend jusqu’en Russie[10].
Toutefois, malgré les confiscations territoriales de Philippe II Auguste, Saint Louis et Philippe IV le Bel, les rois d’Angleterre ont conservé l’étroit duché de Guyenne et le petit comté de Ponthieu : le roi d’Angleterre est ainsi le vassal du roi de France.

Gouffre Jean-Bernard

Le Gouffre Jean-Bernard est situé sur la commune de Samoëns en Haute-Savoie (France)dans le massif du Haut-Giffre. En 2004, il présentait une profondeur de 1602 m , ce qui en fait l'un des gouffres les plus profonds du monde.
Il fut quelque temps le plus profond du monde.
ถ้ำกูฟร์ ฌอง-แบร์นาร์ด
ถ้ำกูฟร์ ฌอง-แบร์นาร์ด (Gouffre Jean-Bernard) ชื่อถ้ำตั้งตามผู้ค้นพบ ตั้งอยู่บริเวณเชิงเทือกเขาแอลป์ ทางใต้ของทะเลสาบเจนีวา ประเทศฝรั่งเศส ถูกค้นพบเมื่อปี ค.ศ. 1959 จัดได้ว่าเป็นถ้ำที่ลึกที่สุดในโลก คาดกันว่าลึก 2264 เมตร วัดจากระดับน้ำทะเล

วันแม่แห่งชาติ ตรงกับวันที่ 12 สิงหาคมของทุกปี เป็นวันคล้ายวันพระราชสมภพของสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ โดยริเริ่มเป็นครั้งแรกเมื่อ พ.ศ. 2519 โดยคณะกรรมการอำนวยการสภาสังคมสงเคราะห์แห่งประเทศไทย ในพระบรมราชูปถัมภ์ จนถึงปัจจุบัน
สัญลักษณ์ที่ใช้ในวันแม่คือ ดอกมะลิ ซึ่งมีสีขาวบริสุทธิ์ ส่งกลิ่นหอมไปไกลและหอมได้นาน อีกทั้งยังออกดอกได้ตลอดทั้งปี เปรียบได้กับความรักอันบริสุทธิ์ของแม่ที่มีต่อลูกไม่มีวันเสื่อมคลาย

ความเป็นมาของวันแม่แห่งชาติในประเทศไทย

งานวันแม่จัดขึ้นครั้งแรกเมื่อวันที่ 10 มีนาคม พ.ศ. 2486 ณ.สวนอัมพร โดยกระทรวงสาธารณสุข แต่ช่วงนั้นเกิดสงครามโลกครั้งที่ 2 งานวันแม่ในปีต่อมาจึงต้องงดไป เมื่อวิกฤติสงครามสงบลง หลายหน่วยงานได้พยายามให้มีวันแม่ขึ้นมาอีก แต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จเท่าที่ควร และมีการเปลี่ยนกำหนดวันแม่ไปหลายครั้ง ต่อมาวันแม่ที่รัฐบาลรับรอง คือวันที่ 15 เมษายน โดยเริ่มจัดตั้งแต่ปี พ.ศ. 2493 แต่ก็ต้องหยุดลงอีกในหลายปีต่อมา เนื่องจากกระทรวงวัฒนธรรมถูกยุบไป ส่งผลให้สภาวัฒนธรรมแห่งชาติซึ่งรับหน้าที่จัดงานวันแม่ขาดผู้สนับสนุน
ต่อมาสมาคมครูคาทอลิกแห่งประเทศไทย ได้จัดงานวันแม่ขึ้นอีกครั้ง ในวันที่ 4 ตุลาคม พ.ศ. 2515 แต่จัดได้เพียงปีเดียวเท่านั้น จนกระทั่งในปี พ.ศ. 2519 คณะกรรมการอำนวยการสภาสังคมสงเคราะห์แห่งประเทศไทย ในพระบรมราชูปถัมภ์ จึงได้กำหนดวันแม่ขึ้นใหม่ให้เป็นวันที่แน่นอน โดยถือเอาวันเสด็จพระราชสมภพของสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ วันที่ 12 สิงหาคมเป็นวันแม่แห่งชาติ และกำหนดให้ดอกไม้สัญลักษณ์ของวันแม่ คือ ดอกมะลิ นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

La Marseillaise

Le maire de Strasbourg, le baron de Dietrich, avait demandé à Rouget de Lisle en garnison à Strasbourg d'écrire un chant de guerre. Rouget de Lisle retourna ensuite à son domicile en soirée, rue de la Mésange (entre la place de l'Homme-de-Fer et la place Broglie). Il composa ainsi un Hymne de guerre dédié au maréchal de Luckner. En effet, c'est alors le Bavarois Nicolas Luckner qui commande l'armée du Rhin. Ironie du sort : le futur hymne national est ainsi dédié à un Bavarois qui sera guillotiné moins de 2 ans plus tard. C'est pourtant bien ce chant qu'il présenta le lendemain, à Dietrich, à son domicile (maison détruite remplacée par le bâtiment de la banque de France à la place Broglie). Cette scène a été immortalisée, notamment dans le tableau d'Isidore Pils, présenté au musée des Beaux-Arts de Strasbourg. Le chant retentit ensuite publiquement pour la première fois sur la place Broglie, devant l'hôtel de ville de Strasbourg.
L'historien strasbourgeois Claude Betzinger conteste cependant le lieu de la première exécution de la Marseillaise, celle-ci s'étant déroulée chez le maire, Frédéric de Dietrich, alors en froid avec sa famille, et domicilié à ce moment au 17, rue des Charpentiers à Strasbourg et non à la maison familiale des Dietrich[1].
Le texte est fortement inspiré d'une affiche de propagande diffusée à cette époque. L'origine de la musique est plus discutée, puisqu'elle n'est pas signée (contrairement aux autres compositions de Rouget de Lisle). Toutefois, la ressemblance avec la ligne mélodique de l'allegro maestoso du concerto pour piano n° 25 (datant de 1786) de Wolfgang Amadeus Mozart est à signaler. Le septième couplet, dit « couplet des enfants », date d'octobre 1792 ; il est attribué à Jean-Baptiste Dubois, Marie-Joseph Chénier et l'abbé Dubois.

ลามาร์แซแยส (ฝรั่งเศส: La Marseillaise, แปลตามตัวว่า เพลงแห่งเมืองมาร์เซย์) เป็นชื่อของเพลงชาติสาธารณรัฐฝรั่งเศสที่ใช้อยู่ในปัจจุบัน ประพันธ์คำร้องและทำนองโดย โคลด โจเซฟ รูเชต์ เดอ ลิสล์ เมื่อวันที่ 25 เมษายน พ.ศ. 2335 ที่เมืองสตราสบูร์ก ในแคว้นอัลซาส เดิมเพลงนี้มีชื่อว่า "Chant de guerre de l'Armée du Rhin" (แปลว่า "เพลงมาร์ชกองทัพลุ่มน้ำไรน์") เดอลิสล์ได้อุทิศเพลงนี้ให้แก่นายทหารชาวแคว้นบาวาเรีย (อยู่ในประเทศเยอรมนีในปัจจุบัน) ซึ่งเกิดในประเทศฝรั่งเศสผู้หนึ่ง คือจอมพลนิโคลาส ลัคเนอร์ (Nicolas Luckner) เมื่อกองทหารจากเมืองมาร์เซย์ได้ขับร้องเพลงนี้ขณะเดินแถวทหารเข้ามายังกรุงปารีส ทำให้เพลงนี้เป็นที่รู้จักโดยทั่วไป และกลายเป็นเพลงปลุกใจในการร่วมปฏิวัติฝรั่งเศส ทั้งยังเป็นที่มาของชื่อเพลงลามาร์แซแยสดังปรากฏอยู่ในปัจจุบันด้วย
สมัชชาแห่งชาติฝรั่งเศสได้ออกประกาศรับรองให้เพลงลามาร์แซแยสเป็นเพลงชาติฝรั่งเศสเมื่อวันที่ 14 กรกฎาคม พ.ศ. 2338 ต่อมาเพลงนี้ได้ถูกงดใช้ในช่วงรัชสมัยของจักรพรรดินโปเลียนที่ 1 และพระเจ้าหลุยส์ที่ 18 และมีการนำเพลงอื่นมาใช้เป็นเพลงชาติฝรั่งเศสแทนในระยเวลาดังกล่าวแทน หลังการปฏิวัติในปี พ.ศ. 2373 เพลงนี้ก็ได้กลับมาใช้เป็นเพลงชาติในระยะสั้นๆ แต่ก็งดใช้อีกครั้งในสมัยของจักรพรรดินโปเลียนที่ 3 ตราบจนกระทั่งฝรั่งเศสเข้าสู่สมัยสาธารณรัฐที่ 3 เพลงนี้จึงได้รับการรับรองให้เป็นเพลงชาติอย่างถาวรเมื่อ พ.ศ. 2422[1]

ปารีส

ปารีส (Paris) [paˈʁi / ˈpæɹɪs] เป็นเมืองหลวงของประเทศฝรั่งเศส ตั้งอยู่บนแม่น้ำแซน บริเวณตอนเหนือของประเทศฝรั่งเศส บนใจกลางแคว้นอีล-เดอ-ฟรองซ์ (Île-de-France หรือ Région parisienne (RP) ) ภายในกรุงปารีสมีประชากรประมาณ 2,167,994 คน[2] เขตเมืองปารีส (Unité urbaine) ซึ่งมีพื้นที่ขยายเกินขอบเขตอำนาจการปกครองของเมืองนั้น มีประชากรกว่า 9.93 ล้านคน (พ.ศ. 2547) [3] ในขณะที่เขตมหานครปารีส (Agglomération parisienne) มีประชากรเกือบ 12 ล้านคน[4]และเป็นหนึ่งในพื้นที่ที่มีประชากรสูงที่สุดแห่งหนึ่งในทวีปยุโรป[5]
จากการตั้งถิ่นฐานมากว่า 2 พันปี ปัจจุบันกรุงปารีสเป็นหนึ่งในศูนย์กลางทางเศรษฐกิจและวัฒนธรรมที่ล้ำสมัยแห่งหนึ่งของโลก และด้วยอิทธิพลของการเมือง การศึกษา บันเทิง สื่อ แฟชั่น วิทยาศาสตร์และศิลปะ ทำให้กรุงปารีสเป็นหนึ่งในเมืองที่สำคัญที่สุดแห่งหนึ่งของโลก[6] แคว้นอีล-เดอ-ฟรองซ์เป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจของประเทศฝรั่งเศส ด้วยจำนวนเงินกว่า 500.8 ล้านล้านยูโร (628.9 ล้านล้านดอลลาร์สหรัฐฯ) ซึ่งมากกว่าหนึ่งส่วนสี่ของผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ (GDP) ของประเทศฝรั่งเศสในปี พ.ศ. 2548[7] กรุงปารีสยังเป็นสถานที่ทำการของบริษัทยักษ์ใหญ่ 36 บริษัทจากบริษัทยักษ์ใหญ่ 500 บริษัทจากการสำรวจของฟอร์จูน โกลบัล 500 (Fortune Global 500) อีกด้วย[8] โดยเฉพาะย่านธุรกิจที่สำคัญแห่งหนึ่งของทวีปยุโรป ลา เดฟองซ์[9] ทั้งยังเป็นที่จัดงานนิทรรศการต่างๆ ซึ่งรวมถึงสหประชาชาติ ฯลฯ
ปารีสเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่โด่งดังแห่งหนึ่งในโลก โดยมีนักท่องเที่ยวต่างชาติมากกว่า 30 ล้านคนต่อปี[10] กรุงปารีสเป็นหนึ่งใน 4 นครสำคัญของโลก อีกสามนครคือ ลอนดอน, โตเกียว และ นิวยอร์ก

Paris

Paris (prononcé /pa.ʁi/) est la ville la plus peuplée et la capitale de la France, chef-lieu de la région d’Île-de-France et unique commune-département du pays. Elle se situe sur une boucle de la Seine, au centre du Bassin parisien, entre les confluents de la Marne et de la Seine en amont, et de l’Oise et de la Seine en aval. Ses habitants s’appellent les Parisiens et les Parisiennes.
La position de Paris à un carrefour entre les itinéraires commerciaux terrestres et fluviaux au cœur d’une riche région agricole en a fait une des principales villes de France au cours du Xe siècle, avec des palais royaux, de riches abbayes et une cathédrale ; au cours du XIIe siècle, Paris devient un des premiers foyers en Europe pour l’enseignement et les arts. Le pouvoir royal se fixant dans cette ville, son importance économique et politique ne cessera de croître. Ainsi, au début du XIVe siècle, Paris est la ville la plus importante de tout le monde chrétien. Au XVIIe siècle, elle est la capitale de la première puissance politique européenne, au XVIIIe le centre culturel de l’Europe et au XIXe capitale des arts et des plaisirs.
Paris est la capitale économique et commerciale de la France, sa première place financière et boursière. La densité de son réseau ferroviaire, autoroutier et sa structure aéroportuaire, plaque tournante du réseau aérien français et européen, en font un point de convergence pour les transports internationaux. Cette situation est issue d’une longue évolution, en particulier de l’absolutisme puis du jacobinisme révolutionnaire. Cette conception est celle d’une vision centralisatrice monarchiste puis républicaine qui donne un rôle considérable à la capitale dans le pays et tend à concentrer à l’extrême les pouvoirs. Cette dichotomie a poussé les gouvernements successifs depuis les années 1960 à développer la décentralisation afin de mieux rééquilibrer le pays.
Connue dans le monde entier pour ses monuments et sa vie artistique et culturelle, Paris est aussi une ville importante dans l’histoire mondiale, avec un impact politique et économique majeur. Symbole de la culture française, son animation et ses grands musées en font une attraction pour près de trente millions de visiteurs par an[1]. Paris est également considérée comme une des capitales mondiales de la mode et du luxe.
En 2005, la population de Paris intra-muros était de 2 153 600 habitants d’après l’estimation de l’Insee[2]. Néanmoins, au cours du XXe siècle, l’agglomération de Paris s’est largement développée hors des limites de la commune. Son aire urbaine, qui inclut l’agglomération et la couronne périurbaine, comprenait 11 174 740 habitants en 1999[3]. Elle est, avec celles de Moscou et de Londres, l’une des trois villes les plus peuplées d’Europe.

หอไอเฟล

หอไอเฟล (ฝรั่งเศส: Tour Eiffel, อังกฤษ: Eiffel Tower) หอคอยโครงสร้างเหล็กตั้งอยู่บนชองป์ เดอ มารส์ บริเวณแม่น้ำแซน ในกรุงปารีส หอไอเฟลเป็นสัญลักษณ์ของประเทศฝรั่งเศสที่เป็นที่รู้จักกันทั่วโลก ทั้งยังเป็นหนึ่งในสิ่งก่อสร้างที่มีชื่อเสียงที่สุดในโลกอีกด้วย
หอไอเฟลเป็นหนึ่งในสิ่งก่อสร้างที่โด่งดังที่สุดแห่งหนึ่งของโลก โดยตั้งชื่อตามสถาปนิกผู้ออกแบบ "กุสตาฟ ไอเฟล" ในปี พ.ศ. 2549 นักท่องเที่ยวกว่า 6,719,200 คนได้เข้าเยี่ยมชมสถานที่แห่งนี้ และกว่า 200,000,000 คนตั้งแต่เริ่มก่อสร้าง ส่งผลให้หอไอเฟลเป็นสิ่งก่อสร้างที่มีคนเข้าชมมากที่สุดต่อปีอีกด้วย หอไอเฟลมีความสูง 324 เมตร (1,063 ฟุต) (รวมเสาอากาศสูง 24 เมตร (79 ฟุต)) ซึ่งก็สูงเท่ากับตึก 81 ชั้น
เมื่อหอไอเฟลสร้างเสร็จในปี พ.ศ. 2432 (ค.ศ. 1889) หอไอเฟลกลายเป็นสิ่งก่อสร้างที่สูงที่สุดในโลกแทนที่อนุสาวรีย์วอชิงตัน และได้ครองตำแหน่งนี้มาเรื่อยๆ จนกระทั่งปี พ.ศ. 2473 (ค.ศ. 1930) ก็ได้เสียตำแหน่งให้แก่ตึกไครส์เลอร์ (319 เมตร หรือ 1,047 ฟุต) ที่เพิ่งสร้างเสร็จ ปัจจุบันฟอไอเฟลสูงเป็นอันดับที่ 5 ในประเทศฝรั่งเศสและสูงที่สุดในกรุงปารีส ซึ่งอันดับสองคือหอมงต์ปาร์นาสส์ (Tour Montparnasse - 210 เมตร หรือ 689 ฟุต) ซึ่งในไม่ใช้จะถูกแทนที่โดยหออาอิกซ์อา (Tour AXA - 225.11 เมตร หรือ 738.36 ฟุต)